Rola systemów eksperckich w kształtowaniu ponowoczesnego kanonu piękna

Abstrakt

Teza: W poniższym tekście stawiam tezę, że lekarze medycyny estetycznej za pośrednictwem wypowiedzi w mediach (na łamach kolorowej prasy, programów tv) oraz poprzez oferowane usługi tworzą giddensowskie systemy eksperckie, które wpływają na kształtowanie, umacnianie i upowszechnianie nowego kanonu piękna.

            Omówione koncepcje: Punkt wyjścia mojego tekstu stanowi praca Anthony’ego Giddensa Nowoczesność i tożsamość. „Ja” i społeczeństwo w epoce późnej nowoczesności, w której przedstawiona jest koncepcja systemów eksperckich. Odnoszę się także do tez Georgesa Vigarello, dotyczących zmian kanonów piękna na przestrzeni wieków i współczesnego kultu sztuczności. W poniższym tekście powołuję się także na koncept „zawodowych piękności” Naomi Wolf.

Wyniki i wnioski: Dokonując analizy dyskursu (porady w prasie kolorowej, programy telewizyjne dotyczące mody i urody czy oferty gabinetów estetycznych) wokół upiększania ciała, można stwierdzić, że systemy eksperckie dotyczące przekształcania ciała przyczyniają się do medykalizacji. Naturalne przejawy ludzkiej fizjonomii (naturalny kształt ust, rysy twarzy, skóra) traktowane są jako „schorzenie”, które należy poddać leczeniu. Socjalizowane w ten sposób jednostki coraz częściej poddają się zabiegom medycyny estetycznej, chcąc osiągnąć pożądany wygląd.

Oryginalność/wartość poznawcza podejścia: Tekst zwraca uwagę na konsekwencje  funkcjonowania systemów eksperckich w zakresie upiększenia ciała. Do konsekwencji tych należą: unifikacja wyglądu (osoby poddające się zabiegom medycyny estetycznej upodabniają się do siebie), ostracyzm wobec osób nie spełniających ideału, a także medykalizacja urody (charakterystyczne i wyjątkowe cechy ludzkiej fizjonomii zostają uznane za defekt).