Film Klasa Laurenta Cantenta w świetle prądów i kierunków współczesnej pedagogiki

Abstrakt

Teza. Film Klasa poprzez rezygnację z klasycznej filmowej narracji staje się „papierkiem lakmusowym” samej rzeczywistości. Eksperyment psycho-społeczny ukazany w formie filmu ujawnia bolesne zderzenie współczesnych teorii pedagogicznych z zarejestrowaną okiem kamery szkolną quasi-rzeczywistością, w której możemy dojrzeć dynamicznie zachodzące procesy i przemiany społeczne w mikroskali.

Omówienie koncepcji. Autor artykułu odwołuje się do takich kierunków i prądów współczesnej pedagogiki jak rekonstrukcjonizm, globalizm i edukacja międzykulturowa, a następnie zestawia je z filmem rozumianym jako tekst kultury, odzwierciedlający bolączki współczesnego społeczeństwa. Sporo uwagi poświęcono metodom formalnym, jakimi posłużono się w omawianym obrazie (performans, improwizacja) oraz ich wpływowi na ostateczny kształt dzieła.

Wyniki i wnioski. Autor stwierdza, że rozwiązania formalne, które czynią film rodzajem eksperymentu psycho-społecznego, ujawniły pewne słabości ww. nurtów współczesnej pedagogiki. Rzeczywistość szkolna, którą rekonstruują twórcy filmu Klasa, nie radzi sobie z dynamicznie zachodzącymi w społeczeństwach przemianami, a jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest nie nadążająca za owymi przemianami inteligencja emocjonalna.

Oryginalność/wartość poznawcza podejścia. Nowatorskość w kontekście filmowego opowiadania nie jest celem samym w sobie, a jedynie środkiem do jego osiągnięcia – ujawnienie mechanizmów jakimi rządzi się współczesna szkolna rzeczywistość. Projekt Klasa okazuje się zatem niezwykle cenny zarówno z punktu widzenia pedagogiki, jak i filmoznawstwa.